suan moralım o kadar bozuk o kadar bozukkı herşeyden ve herkezden nefret edıyorum
suan herkezi kapkara görüyorum
o kadar kızgınımki dilime gelsede isyanlar susuyorum
sustukça tıkanıyor düğümleniyor bogazım acı vermeye baslıyor bir tat
ben insanım diyorum bende insanım diyorum
bir insanın üzerine ancak bu kadar gidilebilir ve bu kadar bunaltılabılır pisklojik baskılar karabasan gibi üzerimde sanki
ağlamak istemiyorum gerçekten istemiyorum dudakları titreyen çocuk gibi tutuyorum kendimi
ağlamıcam ağlarsam susmam biliyorum
kafaları hasta ınsanlarla uğraşmak ne zor ne yorucu heleki bu yaşta öylesine ağır yük hissediyorumki omuzumda
zoruma gidiyor yaşamak bi yerden sonra
şükretmek lazım her hale bununda farkındayım ama elde değilki kızmamak elde değilki kırılmamak
olmuyor işte olmuyor oturmuyor bazı seyler yerıne
sığmıyor o kalıba o kalıbın şeklini alsın diyorum girmiyor bir türlü içine girse ölüyor girse bitiyor girse kuruyor
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder